‘High above the valley,
beyond the woods,
lived a young girl with
bluebell eyes and
hair that shone like
chestnuts.’

Met deze woorden begint het sprookjesachtige verhaal over een meisje dat samen woont met haar moeder. Op een dag vraagt ze haar moeder waarom ze geen vader heeft. Alle dieren die ze kent hebben immers een vader? Haar moeder antwoordt:

‘I never found a man who loved me as I loved him.’

Ze vertelt verder dat de ooievaar het meisje heeft gebracht, maar dat ze het meisje wel heeft gedroomd. Het meisje knuffelt haar moeder, maar haar haar verklaring zit haar toch niet lekker. Als ze de ooievaar ziet vraagt ze waar hij haar vandaan heeft. Dit is het begin van een zoektocht die via allerlei dieren naar haar vroegste kindertijd leidt.

Mare verzuchtte nadat ik dit boek voorlas: ‘Waarom is het Engels toch zo veel mooier dan het Nederlands’. Ik begrijp die reactie wel. De taal in ‘The Child of Dreams’ is poëtisch. De kleurrijke, dromerige, illustraties van Richard Jones versterken het verhaal. Voor Nederlandstalige kinderen is het bovendien fijn dat ze heel goed aansluiten op de tekst. Hierdoor begrijpen ze hem beter. Ik hoefde bij het voorlezen nauwelijks te vertalen.

Op de achterkant van het boek staat:

‘A timeless story that celebrates the love between parent and child and joy of belonging to each other.’ Het boek is wel enigszins zoet. Daar moet je tegen kunnen. Maar ik vind de boodschap dat een biologische band tussen moeder en kind niet per se nodig is om een samen-gevoel te hebben mooi.

The Child of Dreams, Irena Brignull, ill. Richard Jones, 2019 Walker Studio